[Mission] The Judge

Een simpele missie. Dat was wat dit was. Hij moest alleen even een Snover vinden en die verslaan. Dan was hij klaar voor de dag en had hij weer wat te eten voor vanavond. Klonk makkelijk zat, toch? Grijnzend keek Eliott over de grasvlaktes van Silver Hills. Een hele hoop heuvels bezaaiden het gebied en een hele hoop rotsen versierden diezelfde heuvels weer. Hier en daar zag hij een aantal pokémon rondlopen en rondzweven – bezig met hun eigen taakjes en zaakjes. Iets waar hij niets mee te maken had en zich er dus maar buiten hield, want geen van deze wezens waren de Snover waar hij naar zocht. Natuurlijk niet. Daar zou hij heel wat meer moeite voor moeten doen. Eliott snoof, meer om de lucht in de omgeving in zich op te nemen dan daadwerkelijk omdat hij een beetje gefrustreerd was. Dat was hij niet – voornamelijk omdat hij een optimist was en die lieten zich niet uit het veld slaan door een kleine tegenvaller. Snover zou hier ergens te vinden moeten zijn volgens de Arcanine, dus dan moest hij hier ergens ronddwalen.

Een afwijkende beschrijving had hij niet gekregen. De Snover die hij zocht, zag eruit als een doodnormale, alledaagse Snover. Wat er precies voor had gezorgd dat Eliott deze missie nu moest uitvoeren, daar had hij geen flauw benul van. Daar bleef hij liever ook buiten. Het waren zijn zaken niet en hoewel hij flink wat nieuwsgierig was, was hij ook ontzettend laks. Als de Arcanine het had besloten hem niks te vertellen, dan kreeg hij gewoon niks te weten. Dat was niet zozeer uit respect, zoals men vaak van hem dacht, maar eerder uit luiheid. Eliott was best lui. Maar niet zo lui dat hij zijn vrije tijd liever behield dan dit te doen, want ook hij had zijn prioriteiten. Voor nu was dat eten krijgen en dat kon hij alleen kopen van de beloning van deze missie. Die hij alleen kon krijgen door hem daadwerkelijk uit te voeren.

Eliott dwaalde al snel rond over dezelfde velden waar hij net over uit had staan kijken. Soms week hij van het pad af, een klim naar boven makend via een aantal rotsen en het zachte, groene gras onder zijn poten. Op die manier kon hij echt overal kijken of hij de pokémon kon vinden, maar hij had nog niet bepaald succes. Op een gegeven moment werd het zelfs vervelend en begon hij te twijfelen over zijn keuze om alles in zijn eentje op te knappen. Dat had hij de laatste tijd steeds vaker – voornamelijk omdat hij het geluk niet had zijn doelwit in één keer te vinden. Met een partner of meerderen kon hij tenminste een gesprek houden, verhalen delen en moppen mee tappen. Nu moest hij het met zichzelf doen en hoewel hij zichzelf een echte grappenmaker vond, was het niet hetzelfde.

De honger sloeg helaas toe toen hij een redelijke tijd had gezocht naar de pokémon in kwestie en alleen maar dieper de dungeon in was geraakt. Doodlopende wegen in de vorm van stenen die de weg versperden, hadden zijn frustratie alleen maar gevoed en dat werkte in op zijn energie. Besluitend om op de dichtstbijzijnde rots te gaan zitten, haalde hij het laatste restje eten uit de kleine knapzak die om zijn lichaam heen hing. Het was een kleine appel, die hem liet watertanden bij het zicht alleen al. Jongens, wat had hij een honger zeg! Eliott begaf de appel in zijn poot gretig naar zijn mond, maar net op het moment dat hij een hap eruit wilde nemen, hoorde hij een vreemd soort melodie. Verward keek hij op, zoekend naar de oorzaak van de geluiden die hij hoorde, maar toen hij het niet kon vinden, besloot hij zich terug op zijn appel te richten.

Die was er echter niet meer zodra hij zich terug had gedraaid. Verbouwereerd staarde hij naar zijn lege poot, zich afvragend of hij het ding dan niet al lang en breed had verorberd en het niet eens had meegekregen. Pas toen hij vanuit zijn ooghoek iets zag bewegen, kreeg hij echter door dat dat niet het geval was en dat hij zojuist was beroofd van zijn laatste beetje eten. “Hey!” riep hij kwaad, terwijl hij van de steen opsprong en zijn poten tot vuisten balden. Zijn goudgele ogen richtten zich op de boosdoener, zodat hij tot de conclusie kon komen dat het de Snover was waarnaar hij de hele middag al zocht. “Vuile dief!” gromde hij tussen zijn tanden door. Vervolgens stoof hij op de pokémon af, zijn rechterpoot naar achteren in een poging Focus Punch uit te voeren. De Snover had hem echter al lang door en besloot dat het een goed idee was om hem de appel terug te geven – door hem tegen zijn voorhoofd te gooien. Eliott was daar niet op voorbedacht, kon het niet ontwijken en verloor daarom zijn evenwicht bij het voelen van de klap. Het gelach van de ijspokémon was hoorbaar en de Mankey kwam grommend overeind, de appel optillend met zijn staart. Die kon hij later nog wel schoonmaken, zodat hij hem alsnog kon eten. Voor nu leek het er echter op dat schafttijd voorbij was.

Nadat hij de appel terug in zijn tas had gestopt, keek hij met een vastberaden blik naar de Snover. Die was alweer uitgelachen en had een vragende blik in zijn ogen, zich waarschijnlijk afvragend wat Eliott van hem moest. De Mankey besloot om hem nog niks te laten weten – ervoor kiezend om zijn acteerkunsten hun werk te laten doen. Als Snover wist dat hij een Rogue was, uit op de beloning die op zijn hoofd stond, dan rende hij waarschijnlijk weg. Nee, hij kon Snover beter in de waan laten dat hij gewoon boos was om zijn appel. “Kun je wel? Daar heb ik hard voor moeten werken, hoor!” blafte hij kwaad. De ijspokémon leek niet helemaal onder de indruk te zijn; precies wat Eliott hebben moest. “Ik zal je!” Opnieuw rende hij op de Snover af, maar die scheen zich niet zo makkelijk te willen laten neerhalen. Logisch ook. Een Icy Wind werd ingezet, waardoor Eliott zich noodgedwongen moest afschermen voor de windstoten en zijn lichaam moest omarmen tegen de kou. Bah. Hij haatte het als dit soort aanvallen tegen hem werden gebruikt.

Snover dacht daarna slim te zijn door dezelfde melodieën te laten klinken. De Mankey herkende de aanval niet echt, maar aan de gezichtsuitdrukking van zijn tegenstander te zien, was het bedoeld om hem in slaap te krijgen. “Gaat je niet helpen, vriend. Mijn wraak voor mijn appel houdt me wel wakker!” Eliott sprong op de Snover af en voerde een Low Kick uit, waarbij hij triomfantelijk over de pokémon heen torende zodra die ondersteboven op de grond lag. Vervolgens stak hij zijn tong uit – iets wat waarschijnlijk onprofessioneel oogde, maar dat was hij ook niet. Zo bleef de argwaan tenminste ook laag. “Zo, die zit,” grijnsde hij tegen de Snover, maar hij was nog niet uitgesproken, of hij zag een hoop groene blaadjes verschijnen. “Oh, kom op...” mompelde Eliott nog tegen zichzelf, voor hij belaagd werd door vlijmscherpe mesbladeren. De Mankey sprong achterover, zich opnieuw afschermend voor de aanvallen, maar de pijn voelde hij overduidelijk wel. Knarsend op zijn tanden probeerde hij zijn volgende zet te bedenken.

Maar toen hij opkeek, zag hij de Snover nergens meer. Verbouwereerd keek Eliott rond. Wat? Had iets hem weggegeven? Was de Snover geen vechter? Aan de kracht van zijn Razor Leaf te merken, had hij wel vaker gevochten. Het was een vrij sterke aanval geweest en als Eliott zelf niet al wat had getraind, had hij het zeker weten morgen nog gevoeld. Niks duidde er echter op dat hij een Rogue was, dus was nu de vraag waarom Snover was weggerend zodra hij de kans had. Tot hij een druk in zijn rug voelde en voorover in het gras viel, nog net niet van de heuvel afrollend. Eliott schoot omhoog, zijn blik nu naar achter zich gericht, waar de Snover met zijn tong uitgestoken naar de Mankey keek. “Kleine...” gromde hij kwaad. Zomaar in de rug aanvallen. Dat was echt heel laag.

Goed, tijd om dat ding eens een lesje te leren. Eliott focuste zich op zichzelf en zijn omgeving, zijn ogen sluitend om die concentratie te krijgen. Pas toen hij voetstappen zijn kant op hoorde komen, schoten zijn ogen open en sprong hij op de vijand af. Snover keek hem geschrokken aan, niet zeker wetend wat hem overkwam, maar het was al te laat om weg te duiken. De Mankey voerde een Karate Chop uit, gevolg door een Lowkick toen hij merkte dat zijn aanval slaagde. Snover liet een pijnkreet horen en belandde opnieuw in het gras... Om niet veel later wel naar beneden te tuimelen omdat hij de evenwicht niet had. Eliott keek verbouwereerd naar het spektakel en kon het niet helpen dan in lachen uit te barsten toen hij zich besefte wat er zojuist gebeurd was. Wat een sukkel! En dat kon die Arcanine zelf niet verslaan?

De Mankey sprintte naar beneden zodra Snover tot stilstand was gekomen. Zo te zien was hij nog draaierig van zijn reis naar beneden, want het leek er niet op dat hij scherp kon zien. Eliott zou er in principe nu een einde aan kunnen maken, maar dat kon hij niet over zijn hart verkrijgen. Snover had in zijn ogen nog niks misdaan wat niet door de beugel kon, afgezien van het stelen van zijn appel, maar dit was geen toppercentage crimineel. Wat de rede ook was voor de Arcanine om deze missie op te stellen... Het was het niet waard om zo vals te spelen. En daarom wachtte Eliott tot de pokémon overeind was gekrabbeld, nog altijd een poging willen doen om van de Mankey te winnen. “Serieus?” vroeg deze sceptisch, een wenkbrauw omhoog getrokken. “Wil je dat echt nog?” Zijn antwoord was het uitvoeren van een aanval, die hij nog net kon ontwijken door aan de kant te springen. Vervolgens stoof hij weer af op Snover om een rake Focus Punch uit te delen, die tot zijn genoegen ook niet te ontwijken was. Zijn tegenstander was dus wel nog een beetje draaierig van daarnet, maar dat was ook meer dan logisch na die hele toestand. Grijnzend keek Eliott neer op de pokémon die gevloerd was. Ah, dat heerlijke avondeten kon hij nu al ruiken.