[Mission] Lead the way

Zarhe

The most awesome Spheal you will ever meet in your life!

Leven was in één woord zwaar. Vermoeiend kon je er ook bij zetten. Zeker als je een leven had met korte pootjes en een veel te bol lichaam. Het was nu niet dat je bepaald snel vooruit ging, tenzij dat je zou rollen. Blegh. Zarhe kon niet in zien hoe de rest van zijn soort zich al rollend voortbewoog. Het ging inderdaad sneller dus dat ging hij niet ontkennen maar hoe kon je het in hemels naar vol houden zonder duizelig te worden. Iedere keer als hij begon te rollen en weer eens niet wist hoe hij moest vertragen begon zijn hoofd pijn te doen en dat kwam niet enkel door het rollen maar ook door stenen die hij onderweg tegen kwam. Zijn vacht mocht dan misschien dik zijn, het hield niet alle stoten tegen! Het hield wel al het vuil bij. Daar was het zeer goed in.

Wanneer dat de kleine Spheal het Cherry Forest had weten te bereiken zat zijn pluizige vacht vol met takjes en blaadjes door de ongelukkige momenten die hij tegen was gekomen. Met een zuur gezicht bleef hij langs de rand staan, kijkend om zich heen of hij het bruine dingetje zacht dat hij zou moeten opwachten. Een Eevee werd het genoemd en het had er al lang moeten zijn. De zure blik verliet Zarhe zijn gezicht voor geen moment. Tijdens het wachten waren er enkele pokémon voorbij gekomen waarvan enkele hem vreemd hadden aangekeken maar hun aanwezigheid werd niet opgemerkt door de Spheal. Hij was namelijk maar op één pokémon aan het wachten en dat was de Eevee. De pokémon die na eeuwen - al waren het maar enkele minuten - aan kwam gelopen. Zarhe zijn blik klaarde meteen op en hij keek de pokémon aan. ‘Yo,’ kwam er vrolijk uit zijn mond terwijl hij zelf naar de eevee ging, een heel pak trager dan de bruine pokémon zelf. ’Jij zou mijn gids zijn voor de dag?’ sprak de vrouwelijke Eevee met een glimlach op haar gelaat. ‘Dat is zo ja, al ken ik de omgeving zelf niet,’ dat laatste kwam er wat bedenkelijk uit terwijl dat hij zich om draaide naar het bos. ‘But no worries,’ en hij kroop het bos in gevolgd door de Eevee die nieuwsgierig om haar heen keek maar toch dicht bij de Spheal bleef.
‘Een bepaalde reden dat je niet alleen het bos in wilde?’ vroeg hij aan de Eevee naast hem. Waarschijnlijk durfde ze het niet alleen of zo iets. Was ze iemand die dat nooit haar stad uit ging om welke reden dan ook. ‘Oja en waar zijn mijn manieren, de naam is Zarhe.’ Hij was zichzelf helemaal vergeten voor te stellen. Hoe dom kon je zijn dat je zo iets belangrijks kon vergeten? De Eevee vond het gelukkig grappig want ze schoot even in de lach. Ze stelde zichzelf ook voor en vertelde dat ze inderdaad het bos niet alleen in durfde te gaan en dat ze daarom wilde dat er iemand mee zou gaan. Waarschijnlijk had ze wel gehoopt op iets wat meer mobiel was en sneller verder ging dan Zarhe maar je had het niet voor het kiezen. Ze mocht allang blij zijn dat ze goed gezelschap had.

Een hele tijd hadden ze gewoon zitten wandelen door het bos. Soms hadden ze een padje dat geen padje was ingeslagen wanneer de Eevee het wilde en zo hadden ze een rustig gesprek gehad. Al was het vooral de Eevee geweest. Blijkbaar stopte ze niet met praten eenmaal ze begon. Leuke eigenschap. Op sommige momenten was Zarhe zijn aandacht volledig weg en keek hij dromerig voor zich uit. Zijn aandacht kwam weer terug wanneer ze ineens waren gestopt voor een kleine grot. ’Ik vraag me af hoe het daar binnen is,’ zei de Eevee. Waarschijnlijk was het een hint. De hint dat Zarhe naar binnen moest gaan om te zien of alles er veilig was. ‘Het is aardig donker,’ bracht hij zacht uit terwijl hij wat dichter bij het gat ging zitten om te kijken. Was het een slim plan om naar binnen te gaan? Vast niet. Nee het zou helemaal geen verstandig plan zijn om dat te doen. ‘Het is veiliger om gewoon buiten te blijven zolang we geen li-’ ondertussen was de Spheal zich aan het omdraaien, maar verloor zijn evenwicht en voor dat hij het beseften rolde hij naar beneden de grot in met een luide ‘WHAAAAAAAAAAAAHAAA’ wat het allemaal zeer elegant maakten.
Pas wanneer hij een muur tegen kwam hield het rollen op. All bless the wall! Voor zijn ogen duizelde het, of zou het hebben geduizeld moest hij iets anders zien dan alleen het licht van de uitgang waar het kopje van de Eevee te zien was. ’Is alles in orde?’ hoorde hij de pokémon roepen. ‘Jaja, ‘t gaat,’ zei hij terwijl hij zijn ogen liet aanpassen aan de donkere omgeving zodat hij toch wat meer kon zien na een tijd maar het was niet veel. ‘Het is te donker om hier echt wat te zien,’ melde hij. Ondertussen was de Spheal weer onderweg naar boven maar hij bleef om zich heen kijken. Eén ding vloog dan ineens voorbij en weer was hij bijna aan het rollen maar hij had het kunnen voorkomen. De Eevee was ook geschrokken, maar het bleek maar gewoon een Zubat te zijn geweest die wakker moest zijn geworden.
Eenmaal weer boven liet de Spheal een opgeluchte zucht horen. ‘Dat hebben ze ook weeral gehad,’ zei hij met een korte lach nadien, maar die was niet echt gemeend. De Eevee moest alleen maar weer lachen om de reactie en keek nog eens even in de grot waarna ze zich omdraaide om terug de richting uit te gaan waarvan ze gekomen waren. ’Misschien moesten we maar eens terug keren, heb genoeg gezien en gelachen voor vandaag,’ zei ze met een knipoog waarvan dat Zarhe moest glimlachen. ‘Slim plan,’ bekende hij.

Samen gingen ze nog het bos uit tot waar ze waren begonnen en daar namen ze allebei afscheid van elkaar. De Eevee melde dat het super leuk was en dat ze misschien zelf ook nog wel een keer terug zou durven gaan. Ze melde wel dat ze geen grotten in zal gaan want dat vond ze maar niks. Daar was Zarhe het mee eens. Grotten waren te donker en te kil. Geen plek voor een Spheal in ieder geval.