[Mission] If you wanna get out alive....

Voor het bord waar verschillende papiertjes met missies op hingen stond Shira te kijken naar welke missie ze zou doen. Dit zou haar eerste missie worden, dus ze keek of er redelijk makkelijke missies bij hingen. Hoe zou ze eigenlijk, als ze een misse had gevonden, het missieblaadje van het bord af kunnen halen zonder het kapot te scheuren? Haar ogen speurden het bord af naar een missie die haar makkelijk leek. Toen ze het briefje rechtsboven in de hoek van het bord las, had ze het idee dat dit haar missie zou kunnen worden. Het was een verzoek van een Cyndaquil om zijn of haar vriend, Cubchoo, te redden uit een Dungeon genaamd Chaos Field. Met een beetje moeite wist ze het stuk papier van het bord af te krijgen. Nu was het papiertje gespiest aan de scherpe punt aan het uiteinde van haar rechterarm. Shira las de opdracht nog een keer door voordat ze het papiertje (waar nu een gat in zat) in haar tas deed. Zo, dat was stap numero een. Dacht de Pawniard. Nu nog op zoek naar die Chaos Field Dungeon-dinges
Na enkele Pokémon de weg gevraagd te hebben en ook enkele rare blikken en vragen toegeworpen gekregen te hebben, was Shira bij de ingang van de Dungeon. Het leek erop dat deze dungeon een nogal rotsachtig gebied was. Shira was nu ineens een stuk midner zelfverzekerd dan dat ze aan het begin van dit idee was, deze Dungeon zag er namelijk een stuk groter en indrukwekkender uit dan dat ze gedacht en gehoopt had. Shira liep op haar hoede het gebied binnen, waar zou die Cubchoo zijn? "Als ik een Cubchoo was die vast zat in een rotsachtige Dungeon, waar zou ik dan zitten?" vroeg de Pawniard zachtjes aan zichzelf, maar helaas kon ze die vraag niet beantwoorden. Het was bijna doodstil in de Dungeon, dus áls er iemand in haar buurt was, zou ze dat wel horen. En dat vermoeden klopte, want ze hoorde op een gegeven moment een geluid. Wat was dat? Die gedachte schoot door het hoofd van de Pawniard heen. Ze draaide zich snel om, haar scherpe spiesachtige armen klaar om aan te vallen. Het was helaas niet de Cubchoo die ze zocht, maar een Dwebble. De Rock Inn Pokémon was iets kleiner dan zijzelf was.. "Hallo. Heb jij hier toevallig ergens een Cubchoo gezien?" vroeg ze aan de Dwebble. Deze gaf echter geen antwoord met woorden, maar met daden. Hij stapte naar voren en liet zijn scharen op Shira afkomen in een Fury Claw aanval. Als een soort reflex schoten haar armen gekruisd voor haar lijf om te dienen als een soort schild. De klauwen van de Dwebble raakten haar armen, maar deden niet heel veel schade. Nadat de Pokémon met de steen op zijn rug klaar was met zijn Fury Claw, sloeg Shira hem met haar rechterarm en rende ze zo snel als ze kon weg. Ze hoopte dat de Dwebble haar niet achterna zou komen en keek ook niet achterom om dit te checken. Haar conditie was niet goed genoeg om dit lang vol te houden, dus ze begon haar snelheid af te remmen toen ze het idee had dat de boze Dwebble weg was. Op het gehijg van Shira zelf na waren er geen geluiden te horen.. Toen Shira weer op adem gekomen was, klonk er wel een ander geluid, het leek een beetje op iemand die zijn of haar neus optrok. Voorzichtig keek de Pawniard om het hoekje van de rots waar het geluid achter vandaan kwam. Er zat een Pokémon achter, een Cubchoo om wat preciezer te zijn. "Hoi," zei Shira tegen de wit met blauwe Pokémon. De Cubchoo keek even bang naar Shira en probeerde weg te krabbelen. "Nee, wacht, niet weglopen!" Shira probeerde de Chill Pokémon in haar buurt te houden, dat zou haar missie een stuk makkelijker maken. "Ik ben een Rescuer, ik ben hier om je te redden," ze probeerde vriendelijk over te komen, want het was logisch dat Pokémon die haar nier kenden haar puntige uiterlijk nogal eng zouden kunnen vinden. "Echt?" vroeg de Cubchoo, ze klonk nog steeds wat bang. "Ja, echt." zei Shira en ze knikte. "Als ik normale handen had, had je er eentje vast mogen houden, maar helaas heb ik deze puntige spies dingen.." zei ze terwijl ze haar linkerarm wat heen en weer bewoog. De Cubchoo bekeek de Pawniard even van top tot teen, ze leek een beetje argwanend. "Hoe lang zit je hier eigenlijk al vast?" vroeg Shira aan de Pokémon die ze zou moeten redden. "Weet ik niet..." sprak de Chill Pokémon zachtjes. "Dan is het tijd dat we hier weg gaan. Kom, volg mij maar," zet Shira en ze draaide zich om en liep in de richting waar ze vandaan gekomen was. Toen ze een stukje gelopen had, keek ze even achter zich om te zien of de Cubchoo haar wel gevolgd was. Tot haar opluchting liep de Cubchoo achter haar. Waar was ik verder nog vandaan gekomen? Dacht Shira, ze hoopte dat ze niet verdwaald zou worden, anders zou ze straks zelf gered moeten worden... "Waarom stopt u?" vroeg de Cubchoo. "Om even na te denken waar we heen moeten. En noem me alsjeblieft geen u.." antwoordde Shira. Na een tijdje ronddwalen in de Dungeon, zag het tweetal (eindelijk) de uitgang. De Cubchoo versnelde haar pas en rende voor de Pawniard uit. Die andere Pokémon zal vast blij zijn om haar weer te zien. Dacht de Sharp Blade Pokémon. Missie geslaagd! Zei ze in haar hoofd tegen zichzelf toen ze de Dungeon uit was. Nu moesten ze nog terug naar Tokai om de Cyndaquil in te lichten dat zijn of haar vriendin weer terug was. Het al avond toen het tweetal de Dungeon uit was gekomen en de zon was onder toen ze in Tokai aan kwamen. De Cyndaquil was erg blij en opgelucht om de Cubchoo weer te zien. De beloning voor dit was ook iets wat Shira mooi vond, maar dat was niet waarom ze deze missie geaccepteerd had. Ze deed het om iemand te helpen.