If only there was lightning

Als er één ding was dat Keirin van haar beide ouders had geërfd, dan was dat haar liefde voor galopperen wel. Er was niets beters dan over heuvels galopperen, met de wind in je manen en het zachte gras onder je hoeven. Ja, dit was gewoon dé manier voor Keirin om te ontspannen. Ze kon even alles vergeten en zichzelf helemaal laten gaan. Dit was iets wat ze pas de laatste jaren kon ervaren, omdat haar moeder nooit had gewild dat ze buiten de stad zou galopperen. Zo'n snelheid maken in de heuvels was dan ook iets helemaal anders dan op een saaie weg moeten draven, waarbij je altijd moest opletten dat je niemand omver liep. Hier was het anders en omdat Keirin niet meer op haar omgeving lette, merkte ze pas dat de lucht donker was geworden toen ze een druppel op haar neus voelde vallen. Meteen stopte ze – tenminste, dat probeerde ze, want ze gleed nog een paar meter door – en schudde ze ietwat geïrriteerd met haar hoofd. Ze hield wel van onweer omdat het dan ook bliksemde, maar dit was “maar” een regenbui. En galopperen in de regen was niet bepaald prettig, dus de Blitzle keek even om zich heen of ze ergens wat beschutting kon vinden. Het duurde niet al te lang voordat ze een overhangende rots tegenkwam, waar ze direct naartoe draafde en eronder ging staan. Het was niet perfect, maar ze zou in elk geval droog blijven tot de bui voorbij was. Één nadeel: ze had hier niets te doen en er zou vast niemand langskomen. Toch?