[Mission] Run Away

Met een frons bekeek Eliott voor een laatste maal het bos vanuit het standpunt aan de rand. Als een Rogue had hij gedacht altijd en alleen maar Outlaws te hoeven te verslaan, maar vandaag was er geen missie beschikbaar die aan zijn taak voldeed. Toch moest hij het eten van vanavond zien te verdienen en daarom had hij besloten een Rescue Mission te accepteren. Zijn doel? Simpel. Teddiursa vinden en mee terug nemen naar de stad. Munchlax had een niet al te uitgebreide beschrijving gegeven, maar gelukkig wist de Mankey wel hoe een Teddiursa eruitzag. Met een laatste zucht stapte hij het bos binnen, hopend dat hij nog wel een klein beetje training kon hebben door een aantal andere pokémon te verslaan. Zonder zijn Outlaws wist hij namelijk niet hoe hij aan de extra ervaring kwam. Zelf trainen was leuk en aardig, maar het was net wat echter als je tegen een levend wezen moest vechten, in plaats van zelfgemaakte targets.

Eliott liep met extra veel aandacht tussen de bomen door. Het pad, dat al bewandeld was door vele andere reizigers en daarom goed te zien was op de grond, bewandelde hij niet. Als een pokémon kwijt was, dan leek het hem logisch dat ze van het pad waren afgedwaald en het niet meer terug konden vinden. Daarom was hij niet eens gestart bij het weggetje dat door het bos heen liep, maar liep hij kriskras erdoorheen. Hopelijk verdwaalde hij niet zelf. Het zou nog eens wat zijn om een missie uit te moeten voeren, waarbij je een ander moest vinden, en dan zelf kwijt te zijn. Niet dat iemand hem zou missen. Hij was niet close genoeg met de dorpelingen daarvoor. Af en toe een grapje of een vriendschappelijk praatje, maar na de algemene paniek dat hij niet meer was verschenen, zou iedereen hem hoe dan ook vergeten.

Soms was hij jaloers als hij de Rescue Missions op het bord zag hangen. Om te zien dat anderen wel geliefden hadden die om hen gaven. Ouders had hij niet, vrienden ook niet en al helemaal geen partner. Erg vond hij het echter niet, zelfs al kon hij zijn jaloezie niet ontkennen. Misschien ooit op een dag. Voor nu hield hij dit gewoon als werk en was dat zijn leven. Zijn goudgele ogen gleden langs de bomen, struiken en andere dingen die je in een bos kon vinden waar Rolo even niet op kan komen. Buiten de vele Cherry bessen zag hij echter niks. Geen pokémon, geen teken van leven... Niks. Toch liet hij de moed niet in zijn schoenen zakken. Die Teddiursa moest hier ergens zijn!

Hij had de gedachte nog niet afgemaakt of een gil trok zijn aandacht. Eliott keek verbaasd op, zich afvragend of dat was wat hij zocht. Echt nadenken deed hij niet; hij sprintte meteen op het geluid af. In zijn achterhoofd hoopte hij dat het niet de pokémon was waar hij naar zocht, want die schreeuw klonk paniekerig. Alsof de eigenaar ervan in een hoekje was gedreven. Dat betekende problemen en als er iets met de Teddiursa was gebeurd, dan betwijfelde hij dat hij zijn beloning nog zou krijgen. De Mankey besloot dat het sneller was om via de bomen te reizen, dus klom hij behendig in de dichtstbijzijnde boomstronk en sprong hij van tak naar tak verder. Vanaf hier kon hij verder kijken en sneller zien wat er aan de hand was. Gelukkig vond hij het al snel – en dat was maar goed ook, want wat hij vond, liet toch even zijn mond naar de grond zakken.

Het was inderdaad de Teddiursa geweest. Ze voldeed aan de korte beschrijving die hij had gekregen. Wat er echter mis was met dit scenario, was het feit dat ze door drie Beedrill was omsingeld. Eliott keek omlaag en zag dat hij in een boom was gesprongen dat hoogstwaarschijnlijk een Beedrill nest was. Een hele hoop Kakuna zaten ertegen genesteld, die stuk voor stuk wachtten op hun evolutie. De Mankey keek benauwd naar het viertal en overwoog zijn opties. Hij zou de Beedrill kunnen afleiden en zichzelf als lokaas gebruiken... Hij kon ook in het midden van alles springen en ze te grazen nemen. Maar dan liep hij weer de kans dat de rest van de Kakuna zouden evolueren en tegen hem gingen vechten. Hoe sterk hij ook mocht zijn; dat was teveel van het goede. Eliott verkoos de eerste optie. Zorgen dat de Beedrill werden afgeleid, zodat het kleine beertje weg kon sprinten van het gevaar. Tevreden met zijn plan sprong hij uit de boom, waarna hij met al zijn macht een Kakuna van dezelfde bast af probeerde te rukken. Na enige inspanning lukte het hem en trok hij de aandacht door een schelle kreet te laten klinken. Vervolgens hield hij de gele pokémon omhoog, alsof hij van plan was het te offeren aan de een of de andere legendarische mythe.

De Beedrill keken hem verwoed aan. Zijn plan was gelukt, de aandacht lag nu bij hem in plaats van de Teddiursa. Deze wierp hij een blik toe die haar duidelijk maakte dat ze weg moest rennen, maar ze was kennelijk nog verlamd door de angst. De Mankey vervloekte de toestand, maar veel kon hij niet doen. De bijen kwamen namelijk op hem af en hij moest maken dat hij wegkwam. Met de Kakuna nog in zijn poten draaide hij zich om, zette hij zich van de grond af en sprintte hij compleet de andere kant op als waar het bruine beertje lag. De achtervolging werd ingezet.

Eliott sprintte en sprintte, maar het leek er elke keer op dat hij steeds meer werd ingehaald. Besluitend dat het door de Kakuna kwam die hij nog altijd vasthad, gooide hij deze aan de kant. Nu was hij een stukje lichter en kon hij hopelijk sneller rennen. Nu hij zijn poten vrij had, kon hij ook de dichtstbijzijnde boom weer inklimmen – iets wat hij dan ook deed. Opnieuw sprong hij van tak naar tak, hopend dat hij zijn belagers af kon schudden. Zijn geur verraadde hem echter, waardoor de Mankey telkens werd opgespoord. Tot zijn genoegen kwam hij uiteindelijk een klein riviertje tegen, waarvan de stroming niet zo sterk was. Daar kon hij wel gebruik van maken! Met een soepele beweging sprong hij het water in, vlak nadat hij diep adem had gehaald en die inhield. Vervolgens wachtte hij een flink aantal tellen, waarna hij weer boven kwam en zag dat de Beedrill waren verdwenen. Mooi. Zo kon hij tenminste terug naar de Teddiursa.

Eliott besloot dat de beste manier de bomenmanier was. Zo was hij verscholen voor de Kakuna en overige Beedrill, maar kon hij wel uitkijken naar de kleine beerpokémon. Soepel en behendig begaf hij zich door het bos heen, maar toen hij weer gezoem hoorde, verschool hij zich vlug achter de bladeren en takken. Het was dit keer maar één Beedrill, wat ervoor zorgde dat hij vragend zijn wenkbrauw hief. Het waren er toch drie? Was er eentje geëvolueerd? De Mankey herinnerde zich toen dat hij een Kakuna met een boogje had weggegooid. Was dat soms dezelfde? Als dat zo was, dan moest hij deze wel echt gaan vermijden. Helaas gaf zijn geur hem weer weg en keek de Beedrill niet veel later strak naar het hoopje bladeren waar hij zich achter had verstopt. Shit. Eliott plukte een Cheri bes, mikte en gooide die richting de bijpokémon. De bes raakte diens voorhoofd met flink wat kracht, waardoor het beest achterover viel en met een plof op de grond terechtkwam. De Mankey kon het niet laten en schoot in de lach, maar dat kostte hem wel zijn schuilplek.

Boos gezoem kwam zijn kant op. Wetend dat het verstandiger zou zijn als hij op de grond stond, sprong hij van de tak af en landde op alle vier zijn poten achter de Beedrill. Vlug draaide hij zich om, voerde een Low Kick uit en wachtte tot de Beedrill zijn kant op zou komen. Zijn tegenstander was nu wel een stuk langzamer geworden, dus voor dat die bij hem was, kon hij met gemak een Karate Chop uitvoeren. Het gevecht was beëindigd voor het überhaupt begonnen was. Eliott grijnsde triomfantelijk, maar lang bleef hij niet staan. In plaats daarvan sprintte hij het bos verder in, zoekend naar de Teddiursa die hij eigenlijk moest redden uit het gebied. Hij hoopte maar dat ze niet meer problemen had veroorzaakt.

De Mankey kwam langs het nest, waar hij stilletjes bij vandaan liep, en sprintte toen verder het bos in. Als het goed is en hij zijn neus moest geloven, dan was het deze kant op. Tot zijn genoegen zag hij niet veel later een bruin stipje in de verte, dat steeds meer en meer de vorm van een Teddiursa begon te krijgen, hoe dichter hij in de buurt kwam. Eliott kwam uiteindelijk tot stilstand naast het beertje, die eerst geschrokken omkeek, maar zich herstelde toen ze zag dat het haar redder in nood was. “Je bent oké!” riep ze, verbazing diep verstopt in haar toon. De Mankey hoorde het wel en was een beetje beledigd, maar hij ging er niet op in. “Natuurlijk! Ik ben hier gekomen om je te helpen. Kom mee, ik weet de weg naar huis. Munchlax zit al op je te wachten.” Hij glimlachte en kreeg er eentje voor terug, waarna ze met z’n tweeën terug het bos uitliepen. Eén ding wist Eliott zeker; training had hij toch wel een beetje gekregen vandaag.