Get'cha head in the game [Mission]

Ze had een vergissing gemaakt. Het had Echo een goed idee geleken om vroeg op te staan, zodat ze fris en helder zou zijn tijdens haar eerste missie, maar dat bleek een ontzettend slecht idee te zijn geweest. Ze was moe, chagrijnig, en het hielp ook niet veel mee dat ze al helemaal natgeregend was voordat ze ook maar de Dungeon in was gegaan. Alhoewel het een meevaller was dat het inmiddels al weer gestopt met regenen was, huilde ze nog steeds vanbinnen om de diepe modderplassen waar ze doorheen moest lopen. Buiten het feit dat haar vacht straks alle kanten op zou staan, zou ze waarschijnlijk ook nog onder de modder zitten. Misschien was dit alles wel een grote vergissing geweest. Als ze verstandig was, dan zou ze zich direct omdraaien en terug naar huis lopen nu het nog kon. Helaas voor Echo, was ze te koppig om terug te krabbelen te doen. Alleen al het idee aan wat haar broers en zussen zouden zeggen als ze weer thuis zou komen zonder ook maar één missie gedaan te hebben, was al genoeg om er voor te zorgen dat ze bijna met plezier in een modderplas sprong. Bijna. Dit is waar het zou moeten zijn, de Silver Hills. Dit was waar de Seedot was die ze moest ‘straffen’. Wat hij gedaan had? Ze had eerlijk gezegd geen flauw idee. Had hij iets gestolen? Iemand iets aan gedaan? Was het misschien een uit de hand gelopen grap? Arceus mocht het weten. Het enige dat Echo wist, was dat het haar geld op zou leveren, en geld was wat ze nodig had.

Alhoewel haar ouders het prima hadden gevonden dat ze een Rogue wilde zijn, zelfs al hadden ze niet begrepen waarom ze het wilde zijn, vonden ze dat ze zelf maar aan geld moest zien te komen, net als haar broers en zussen. Zij hadden niet om geld gevraagd toen ze Rescuer of Explorer hadden wilden worden, dus waarom zou zij wel geld krijgen? Het was belachelijk, als je het haar vroeg. Niet dat het haar tegen zou houden – geld was iets waar zij zich geen zorgen over hoefde te maken. Ze hoefde maar te knipogen, of ze zou waarschijnlijk al genoeg krijgen om minstens de nacht door te komen. Na een half uur rond te hebben gelopen, begon ze er al genoeg van te krijgen. Ugh, hoe kon er ook maar iemand zijn die dit leuk vond? Was dit wat het inhield om een Rogue te zijn? Uren lang in je eentje rondlopen, zoekend naar een Pokémon die waar dan ook mocht zijn? Ze kon zich moeilijk voorstellen dat er ook maar iemand was die hier plezier aan beleefde. Echo tuitte haar lippen. Er moest toch een betere manier zijn om die Seedot te vinden. “Hey, Seedot!” riep ze. “Waar ben je? Ik heb geen zin meer om te zoeken!” Echo bleef stil staan, wachtend op een antwoord dat maar niet wilde komen. Wat een Magikarp. Als ze iemand riep, dan verwachtte ze dat hij zou komen ook. Maar ja, als het zo makkelijk was zijn geweest om die Seedot te vinden, dan zou het waarschijnlijk ook geen missie geweest.

Na kort om haar heen te hebben gekeken om te checken of er niemand was die naar haar keek, bracht Echo haar neus naar de grond toe. Ze had geen zin om meer tijd te verspillen aan het zoeken van die Seedot, dus het was tijd geworden om een van haar vele geheime wapens in te zetten; haar neus. Hoe vies het ook voelde om aan de grond te moeten ruiken, ze had op het moment geen andere keuze. Ze betwijfelde of er veel geuren zouden zijn om te volgen aangezien het een klein uurtje nog had geregend, maar nooit geschoten was altijd mis. Ze moest wel opletten waar ze liep, want ze was minder dan een meter verwijderd van een behoorlijk glibberige helling, die er voor zou zorgen dat ze behoorlijk ver naar beneden zou glijden als ze ook maar één verkeerde stap zette. Lang duurde het niet voor ze iets rook. Een scherpe, overweldigende geur drong Echo’s neus binnen, er voor zorgend dat ze bijna over haar nek ging. Echo’s hele gezicht vertrok van afgrijnzen. “Ewww,” bracht ze moeizaam uit. Er was hier in ieder geval een Tauros geweest, die zijn aanwezigheid maar al te graag had willen laten blijken met zijn vers gemaakte cadeautje. Kokhalzend wankelde ze achteruit, iets wat ze beter niet had kunnen doen. Op het moment dat ze door had wat er gebeurde, was het al te laat.

De verschrikkelijke Tauros geur had er voor gezorgd dat ze was vergeten hoe dicht ze bij de rand had gestaan, waardoor ze er regelrecht af was gelopen. Als het droog was geweest, had ze waarschijnlijk nog wat grip gehad op het gras, maar nu alles nog nat van de regen was, was de gehele helling veranderd in één gigantische modder glijbaan. Echo gilde haar longen uit haar lijf. Harder en harder gleed ze naar beneden, waarbij ze de ene na de andere blauwe plek op haar lichaam voelde verschijnen bij elke hobbel waar ze overheen gleed. Het was waarschijnlijk maar goed dat ze een vacht had, want anders zou iedereen kunnen tellen hoeveel blauwe plekken ze had. Na wat als een eeuwigheid had gevoeld, zelfs al had het in realiteit waarschijnlijk niet langer dan een paar seconden geduurd, kwam Echo eindelijk tot stilstand dankzij een groot, bruin ding dat uit de grond stak. “Hwuuuhh…” Ellendig haalde ze haar neus op. Als ze niet wist hoe lelijk ze er uit zag als ze huilde, dan was ze waarschijnlijk al veel eerder in tranen uitgebarsten. “Ik wil naar huis…” jammerde ze, bij het zien van hoe vies haar ooit zo prachtige vacht was geworden van al het glijden door de modder.

Wel, wat nu? Wachten tot er iemand voorbij kwam om haar te redden uit de hel die deze modderglijbaan was? Dan kon ze waarschijnlijk lang wachten. Bovendien wilde ze eigenlijk niet dat er ook maar iemand was die haar zag in de staat waar ze nu in verkeerde. Niemand mocht haar zien terwijl ze onder de modder zat. Behalve haar afzichtelijke uiterlijk, voelde ze inmiddels al weer de eerste regendruppels op haar vacht neer komen. Wel, veel erger dan dit kon niet. Ze haalde diep adem, waarna ze haar hoofd zo trots mogelijk om hoog hield. Ze was al zo ver gekomen! “Kom op, Echo! We hebben er erger uit gezien! Zie het als iets positiefs! De regen, uh… Wast je vacht schoon!” zei ze, in een poging zichzelf er weer bovenop te krijgen. Het hielp niet bepaald, maar ze kon altijd doen alsof, hoe slecht ze daar ook in mocht zijn. Een gedempt gemompel kwam van onder haar poten vandaan. Echo fronste. Pas nu nam ze de tijd om te kijken wat het eigenlijk was geweest dat haar glijpartij had gepauzeerd. Was dat… een rots? Nee, de andere rotsen hier zagen er heel anders uit. Het kón geen rots zijn. Dat betekende dat…

“H-Hey… Jij bent een Pokémon!” riep ze uit. Deze keer kreeg Echo geen reactie, maar ze was er vrij zeker van dat ze hem toch écht had horen praten. Misschien moest ze hem uitgraven? Bedenkelijk keek Echo naar haar poten. Hè bah, als ze dat echt zou doen, dan zou ze alleen maar viezer en viezer worden. Nou ja, viezer dan ze nu al was, was dat eigenlijk wel mogelijk? Echo ademde diep in en uit, waarna ze haar beslissing nam. Onhandig begon ze de modder rond de ‘Pokémon’ weg te vegen. Graven was niet iets waar ze erg goed in was – in dat opzicht was ze absoluut een mislukte Houndour – maar zeg nou zelf, graven was niet iets waar een dame zoals zij voor gemaakt was. Dat er constant modder terug naar beneden gleed, wilde de zaak ook niet bepaald helpen. Verbazingwekkend genoeg bleken haar graafkunsten echter meer dan genoeg te zijn om nog fatsoenlijk te kunnen graven. Meer dan dat zelfs! Aha! Ze had gelijk gehad!  Met elk beetje modder dat ze wegveegde, werd langzaam een gezicht zichtbaar. Het was Seedot! Ze had Seedot gevonden! Echo grijnsde breed, kwispelend van blijdschap! “Wie niet weg is, is gezien! Ik heb je ge-seen-dot! Ha!” lachte ze. . Of hij zich zelf in de grond had verstopt of dat hij per ongeluk vast was komen te zitten zou ze waarschijnlijk nooit te weten komen, maar wat ze wel wist, was dat hij enorm veel pech had gehad.

De Seedot vloekte luid. Hij vond het blijkbaar een stuk minder leuk dat hij gevonden was “Ha, wat wil je doen, ontploffen van woede?” plaagde Echo de Seedot. Ze lachte om haar eigen grappigheid. Dat had ze niet moeten doen, want nu ze ook de voeten van de Seedot uit had gegraven, zag hij eindelijk zijn kans om Echo terug te pakken, door een grote klodder modder in haar gezicht te schoppen. Echo gilde. “Dat is goor!” brulde ze. Aahhh, nu had hij het echt gedaan! “Pak aan, viezerik!” krijste ze. Okay, dit was waar het ging gebeuren. Dit was het moment waarop ze voor het eerst een echte aanval zou doen. Echo wist in theorie hoe het werkte. Je haalde diep adem en spuwde een paar vlammetjes uit. Simpel als wat. Wel, daar ging ze! Echo haalde diep adem, hoopte op het beste, en blies zo hard mogelijk uit. Kleine, onwaardige vlammetjes verlieten Echo’s mond, met als enig effect dat de Seedot in lachen uitbarstte. “Wat zijn dat!” gilde hij. Echo snoof beledigd, maar voordat ze haar mond ook maar open kon doen om iets terug te zeggen, zorgden de vlammetjes er al voor dat hij spijt kreeg van zijn woorden.

Klein maar fijn, dat was wat ze waren. Hoe klein ze ook waren, ze deden precies dat waarvan je zou verwachten dat vuur het deed. Ze zetten iets in de fik. Niet eens zomaar iets, nee, ze hadden de Seedot in de fik gestoken. De Seedot vloekte en gilde tegelijk, waardoor er nauwelijks meer iets verstaanbaar was. Het enige waar ze achter kwam, was dat hij heel snel achter elkaar ‘doehetuit’ kon zeggen. Een paar seconden lang staarde Echo naar de brandende Seedot, voordat ze langzaam doorhad wat ze zojuist gedaan had. Ze had iemand in de fik gestoken. Echo gilde, al bijna even hard als ze Seedot deed. Ze had niet geweten dat ze hem in de fik zou zetten als ze haar Ember zou gebruiken! Tuurlijk, het was algemeen bekend dat vuur, nou ja, dat het brandde, maar dat het dingen echt in de fik kon steken? “Wacht wacht wacht!” gilde ze nog wat harder, de Seedot nauwelijks overstemmend. Met haar voorpoten duwde ze tegen de Seedot aan, die verrassend warm aan bleek te voelen in vergelijking met de modder waar ze het afgelopen uur in had gelopen. Ze zette zich met haar voorpoten af van de brandende Seedot, hem als een spring plank gebruikend terwijl ze hem los probeerde te krijgen uit zijn moddergevangenis.

Eindelijk. Met een luide plop schoot de Seedot los uit de grond, waarna hij een paar meter verderop in de modder belandde, vanuit waar hij weer naar beneden begon te glijden, om al snel gevolgd te worden door Echo zelf, die nu niets meer had dat haar er van weerhield om met een rotvaart van de modderige heuvel af te glijden. Het was moeilijk om te zeggen wie er harder gilde; Echo die half huilde omdat haar vacht nog wat verder besmeurd werd met modder, of de Seedot, die zo hard stuiterde dat hij waarschijnlijk vol met deuken zat op het moment dat ze onderaan de heuvel waren. Haar plan, als het al een plan was geweest, werkte echter wel. De modder werkte, want met de seconde zag ze de vlammen minder worden. “Ha! Ik wist het! Dit is mijn best-“ Een homp modder vloog recht in Echo’s gezicht, waardoor ze haar woorden direct inslikte – letterlijk. Okay, dit was misschien niet haar beste idee, maar weet je wat? Het was een van haar betere, en dat was meer dan genoeg voor nu.

Eindelijk, ze stopten met glijden. “Ew ew ew,” jammerde Echo, die zich direct uitschudde nadat ze eindelijk weer normaal kon staan. Veel hielp het echter niet, nee, ze zag er waarschijnlijk nog erger uit dan ze net had gedaan, aangezien haar vacht nu ook nog eens overeind stond. Gelukkig voor haar begon de regen nu daadwerkelijk door te zetten. Nou ja, gelukkig, ze haatte regen, maar ze haatte modder nog meer. Het was meer een geval van in de regen in de drup raken. Of andersom. Van de drup in de regen. “Genoeg gehad?” zei ze tegen de Seedot, die een aantal meter verderop half bewusteloos op de grond lag. Behalve gekreun, kreeg ze niet bepaald antwoord. “Nu ben je niet meer zo dapper, of wel soms?” lachte ze, waarna ze hem een flinke duw met haar voorpoot gaf. Een gevoel van euforie verspreidde zich langzaam door haar borst. Ze… ze had het echt gedaan! Ze had hem uitgeschakeld! Ze had weliswaar niet echt gevochten, maar… Wel, hij was uitgeteld! Overspoeld door vreugde, maakte ze een klein dansje. Haha! Ze had het echt gedaan! “Haah! Ik ben echt de beste. Hoe is dat voor een eerste missie!”