[mission] Maybe I'm brainless.

Maybe I'm brainless.

Het was niet bepaald haar bedoeling geweest om de missies op de engste plekken uit te zoeken, maar Cerice scheen er wel een neusje voor te hebben. De jonge Mareep voelde haar pootjes trillen bij aankomst bij het Chaos Field en ze begreep meteen waarom de oproep geplaatst was. Hier moest inderdaad iemand gered worden, en snel ook. Tenminste, als deze Kakuna zich echt nog op het Chaos Field bevond. Cerice ging er van uit van wel, want het briefje was nog nat toen ze hem in haar pootjes kreeg en dat ze hem kreeg betekende dat niemand anders er op had gereageerd. En dat terwijl er zo’n grote beloning aan vast zat! Oké, misschien speelde het mee dat ze vroeg in de ochtend al naar het missie bord was gelopen in de hoop leuke missies tegen te komen, wat betekende dat niet veel anderen de kans hadden gekregen om te kijken voordat zij deze claimde. Moest ze zich eigenlijk slecht voelen dat ze de keuze gemaakt had voornamelijk om de reward, en niet omdat ze perse iemand wilde redden..?

Hoe dan ook kreeg ze de beloning niet als ze de missie niet uitvoerde, dus of ze nou wilde of niet, ze moest een andere Pokémon redden. Een Kakuna. Die waren felgeel, toch? Dat was vast wel makkelijk te herkennen tussen de rotsen. Voorzichtig stapte Cerice verder het gebied door, haar blik rond glijdend over de omgeving voor het geval een wilde Pokémon besloot om haar te bespioneren. Een verrassingsaanval zou niet lukken als zij haar tegenstander zag voordat de aanval uitgevoerd werd. Al vroeg ze zich wel af waarom iemand haar überhaupt aan zou vallen, want ze was veel te onschuldig om een slechte reputatie te hebben. Nee, wacht, dat was niet waar. Ze stond in Kasai bekend als dief. Dat was een slechte reputatie. Eentje waar ze maar al te graat van af kwam, want Kasai was haar geboorteplaats… Daar wilde ze eigenlijk helemaal niet weg.

Gedachtes aan haar verbanning zorgden er voor dat Cerice langzamer begon te lopen en haar hoofd wat meer liet hangen. Nee, vrolijk werd ze er niet van, maar dat was begrijpelijk. Het schaapje was gehecht aan de stad en hoewel ze nieuwe dingen ontdekken leuk vond, was het op deze manier nogal gedwongen. Wel had het er voor gezorgd dat ze eindelijk wat meer buiten de stad kwam en ook Mystery Dungeons in ging, dus helemaal negatief was het niet. Om te zeggen dat het positieve het negatieve overwon, echter, was in dit geval sterk uitgedrukt. Als het aan Cerice lag, zou ze de verbanning ongedaan maken en hoefde ze nooit meer een Mystery Dungeon in. Dan kreeg ze haar geld door… Wacht, hoe verdiende ze haar geld vroeger eigenlijk?

Haar pas staakte toen het besef zich tot haar door drong. Met haar blik recht vooruit gericht staarde ze de verte in. Al deze tijd… Was ze al deze tijd al verkeerd bezig? Liep ze nou al sinds ze de Dungeon in stapte de verkeerde kant op? Recht voor haar neus, weliswaar zo’n twintig meter verderop, maar alsnog recht voor haar neus, was een doodlopend einde te vinden. Zo te zien zat er tussen haar huidige locatie en de stenen wand geen Kakuna, dus verder door gaan had weinig zin. De Mareep zuchtte en keerde zich om, wetend dat ze beter niet te veel tijd kon verdoen door rond te neuzen, zelfs al had ze van sommige stenen het gevoel dat er een flinke schat achter verborgen lag. Nee, Cer, je hebt een missie, sprak ze zichzelf streng toe. Ze keek niet om bij het terugwandelen van de route. Wel was er op de een of andere manier een extra voorwerp in haar tas verschenen, maar de elektrische Pokémon zou geen herinneringen hebben van het oprapen van dit item. Net als al die voorwerpen die in Kasai zomaar in haar pootjes belandden…

De eerste de beste afslag die ze kon nemen, nam ze. Ze wilde niet helemaal terug naar de ingang van de dungeon, zelfs al kon het zo zijn dat dat wel nodig was om Kakuna te vinden. Cerice vond dit echter een beter plan, want hoewel ze misschien niet aan de andere kant van de dungeon uit kwam, zag ze zo wel een heel nieuw deel. Kakuna kon net zo goed hier zijn als aan de andere kant en aangezien ze hier sneller was, was het het waard om eerst hier te kijken.

Wat haar opviel was dat deze richting veel voller zat met Pokémon. De vorige gang had ze alleen een enkele Electrike gezien, maar hier zag ze er direct al drie en zelfs een Roggenrola. Ze dacht ook een Mankey op de rotsen te zien liggen, want er hing een lange staart bij langs naar beneden. Cerice begreep niet zo goed waarom deze Pokémon hier zouden willen leven, maar ze vermoedde dat het iets te maken had met de Rode Golf. Ze zou het in principe kunnen vragen aan één van de Pokémon hier… Misschien dat ze dat maar eens moest gaan doen, dan…

Plannen uitvoeren was moeilijk. Niet omdat Cerice bang was om mensen aan te spreken, maar omdat ze een luide grom en het geluid van vechten hoorde. De neiging om weg te springen en zich te verstoppen was groot en dat was dan ook wat ze in eerste instantie deed. Toen ze eenmaal tussen de rotsen lag, echter, hoorde ze een stem. Het was niet de stem, maar de woorden die haar aandacht trokken. “Wat doet een Kakuna überhaupt op het Chaos Field?! Ga weg!” Cerice schoot overeind. Gelukkig was ze klein genoeg om niet haar kop te stoten aan de rotsen. Kakuna! Dat was haar cliënt! Haar angsten compleet vergetend sprong ze tevoorschijn en draafde ze zo snel ze kon in de richting waar het geluid vandaan kwam. Daar trof ze al snel een tafereel aan waar ze zich liever niet tussen mengde. Een drietal Poochyena had Kakuna omsingeld, waarvan één bedekt was in String Shot. Het leek er op dat Kakuna al een paar flinke klappen had gehad en het niet lang meer vol zou houden. Net toen Cerice hem een bezorgde blik toewierp kwam zij schijnbaar ook in zijn blikveld, want zijn uitdrukking veranderde meteen. Echter was hij eerder geschokt dan hoopvol, alsof Cerice ook een Poochyena was die hem aan wilde vallen. “Alsjeblieft – Help!” riep Kakuna haar kant op. Eén van de Poochyena draaide zich om en keek de Mareep sceptisch aan. Vervolgens grijnsde hij breed. “Yo, we krijgen versterking,” grinnikte hij. De andere twee keken ook om en leken ook al zo blij te zijn met de aanwezigheid van Cerice. Wat aardig, iedereen was zo blij! Behalve haar cliënt. Dat was toch wel apart.

Cerice deed een paar stappen naar voren, waarop de Poochyena opzij stapten. Ze hield haar mond dicht en haar blik op Kakuna gericht, die steeds angstiger uit zijn ogen keek. Ze vroeg zich af waarom hij niet verplaatste, maar besefte zich toen dat het een kokon-Pokémon was en die waren over het algemeen niet zo mobiel. Het gebrek aan poten zei eigenlijk al genoeg.
Voor Kakuna bleef Cerice staan, een nieuwsgierige uitdrukking in haar ogen. Kakuna daarentegen zag er angstig uit, alsof hij dacht dat ze hem ging opeten. Dat deed ze niet, want in plaats daar van hurkte ze neer voor de Pokémon en gaf ze hem de optie om zich met een String Shot aan haar zachte wol te binden. “Kom maar. Ik red je,” zei ze. Kakuna liet zich dat geen twee keer zeggen en voor ze het wist zat hij aan haar vast. Goed, en nu de dungeon uit.

Helaas stond er eerst nog een obstakel in de weg. Of eigenlijk drie obstakels, want de Poochyena hadden nu door dat Cerice helemaal geen Pokémon afkomstig van het Chaos Field was en dus niet aan hun kant stond. Kwaad grommend sloten ze haar in. “Wie denk je wel niet dat je bent! Scheer hier weg!” Cerice glimlachte lieflijk. “Dat is precies wat ik van plan was! Tot ziens,” zei ze vrolijk, waarna ze naar voren stapte. Dat vonden ze blijkbaar niet leuk, want de opening die ze had gezien om langs te komen werd gesloten en het grommen werd luider. Wat stom, ze deed gewoon wat er van haar gevraagd werd, en dan was het nog niet goed… Wat wilden ze dan dat ze deed?
“Jij gaat helemaal nergens heen, moppie,” gromde een Poochyena. “Je bent nu in ons gebied, dus je gaat pas als wij klaar met je zijn,” snauwde een ander. De derde deed blijkbaar niet aan woorden, want hij sprong gewoon op haar af met een Bite aanval. Geschrokken sprong Cerice achteruit. Ze wist de aanval nog maar net te ontwijken, maar zou een tweede rake klap niet zo snel kunnen voorkomen. Helaas waren de Poochyena allemaal enthousiaste bijters en sprongen de andere twee nu tegelijk op haar af met hun bek open. “Hou je goed vast!” riep het schaapje naar haar passagier, waarna ze haar Iron Tail laadde en met een zwaai beide Poochyena raakte. Helaas deed het niet veel schade omdat ze zo’n slechte vechter was. Ze kon onmogelijk alle drie de Pokémon uitschakelen, dus moest ze een andere manier bedenken om weg te komen. Hmm…

“Ren!” riep Kakuna. Oh, dat was waar ook! Rennen! Ze hadden haar pad richting de uitgang geblokkeerd, maar ze kon nog wel de andere kant op. Vlug draaide de elektrische Pokémon zich om en rende ze op volle snelheid – wat niet bepaald snel was – het pad op. Het gewicht van Kakuna bevoordeelde haar niet bepaald, maar ze kon hem moeilijk achter laten. “Weet jij de weg naar de uitgang?” vroeg Cerice tussen het rennen door. Kakuna bleef heel even stil, maar gaf toen antwoord. “Hm, ja, eigenlijk is het de andere kant op, maar ik denk dat je hier ook wel langs kan..” Dat was niet het antwoord waar de Mareep op gehoopt had, maar het kon even niet anders. Ze rende door, volgde de instructies van Kakuna in de hoop dat dit haar naar de uitgang zou brengen, en kwam toen doodmoe uit bij een doodlopend einde. Hijgend liet ze zichzelf door haar poten zakken. Ach, de Poochyena waren tenminste nergens meer te bekennen. Ze hadden nu in principe alle tijd.

“Wacht, ik probeer even iets,” hoorde ze Kakuna zeggen. Ze gaf geen reactie. Daar was ze te moe voor. Haar vacht leek een stuk lichter te worden plotseling en toen ze opkeek, zag ze dat Kakuna er niet meer aan hing. Ze zag een draad hangen en volgde het met haar blik, welke uit kwam bovenaan de rotsen. Daar zag ze de gele Kakuna staan en rondkijken. Het duurde nog geen minuut voor hij zich weer bij zijn draad naar beneden liet glijden en weer aan Cerice vast plakte. “Als je rechts aanhoudt, kom je bij de uitgang. Het is niet heel ver meer.” Dit nieuws gaf haar nieuwe moed. Ze was nog steeds te vermoeid om weer te gaan rennen, maar ze was uitgerust genoeg om zich op haar pootjes omhoog te duwen en in beweging te komen. Het idee dat de Poochyena overal konden zijn lag haar ook niet zo lekker, dus ze wilde zo snel mogelijk de dungeon uit. “Geen tijd te verliezen,” meldde ze aan Kakuna, waarna ze zijn instructie opvolgde en de weg naar rechts bleef aanhouden.

Bijna was het moeiteloos gegaan, als die stomme Poochyena niet opnieuw hun gezichten lieten zien. Echt zien deed Cerice niet, want ze kwamen schijnbaar een gang uit ergens achter hun en ze deed niet de moeite om om te kijken. Zodra ze één van de Poochyena: “Daar gaan ze! Pak ze!” hoorde roepen dwong ze haar pootjes om weer te gaan draven. Kakuna was haar ondertussen aan het aansporen door haar te vertellen dat ze goed bezig was en nog maar een klein stukje hoefde. De Mareep was bang dat de Poochyena haar zouden volgen naar Tokai, maar bleef toch zo hard ze kon door lopen. Dat Kakuna hun tegenstanders afremde met String Shot hielp enorm. Met haar ogen gesloten van inspanning passeerde het schaapje de ingang van de dungeon. Nog maar even en ze zouden Tokai bereiken.