[mission] Stupidity equals bravery.

Stupidity equals bravery.

Of de Mareep zich bewust was van het gevaar waar ze zichzelf in had gebracht was nog maar de vraag. Ze was eigenlijk gewoon op zoek naar een manier om geld te verdienen en toen ze op het missie bord had gekeken was er een missie uit gekomen die haar wel aan stond. Dat ze er geen geld maar een item voor kreeg had ze niet eens bij stil gestaan. Dat de Litleo haar meerdere keren waarschuwde hoe gevaarlijk de Cave of the Forgotten was ook niet. Ze zei dat ze hem zou helpen en stapte nu op rustige pas op de ingang van de grot af. Voor de ingang bleef ze stilstaan. Het was daar binnen duidelijk donker. Haar staart kon lichtgeven, gelukkig, dus dat zou geen probleem worden. Dat ze verder geen spullen bij zich had waar ze wat aan kon hebben in de dungeon zou misschien wel een probleem zijn, maar dat was weer zo’n ding waar ze niet bij stilstond. De gedachte aan de Treasure Box die haar beloofd was was genoeg om haar ogen te laten fonkelen. Misschien dat de liefde voor schatten van de inwoners van Kasai toch een beetje op haar over was geslagen…

Enfin, ze was hier met een reden. Het vinden van een item. Een TM79, om precies te zijn. Het zou niet moeilijk zijn om zo’n zeldzaam item te vinden, maar het zou wel lastig worden om het te beschermen van andere Pokémon. Wie weet was het al door iemand opgepakt en dan zou het vinden toch een stuk moeilijker zijn. Cerice moest er maar op hopen dat het nog op de grond of tussen de stenen lag, anders zou het zo lang duren voor ze eindelijk haar beloning kreeg…

Ze stuurde wat elektrische energie naar de bol achterop haar gestreepte staart en merkte op hoe het ding licht begon te geven. Goed, tijd om de grot in te stappen. Op het eerste gezicht leek het rustig, alsof er helemaal geen Pokémon meer waren. Dat was goed. Heel goed zelfs, want dat betekende dat niemand de TM al op had kunnen pakken. Het duurde echter niet verschrikkelijk lang voor ze een Pokémon tegenkwam. Een Zubat vloog luid krijsend langs haar kop, waarop ze toch even ineen dook. Een rilling ging over haar rug die de bol op haar staart liet knipperen. Nee, ze mocht het licht niet verliezen. Ze stabiliseerde zichzelf en liep toen vastberaden verder, haar best doend om achter elke steen te zoeken naar de TM. Ze vond wel wat andere dingen, maar niks van even grote waarde als het item waar de Litleo om had gevraagd. Ze kon Frost Breath helaas niet leren, anders had ze nog overwogen om het zelf te houden…

Nee wacht, waar dacht ze nou opeens aan? Ze was geen dief. Dit item was voor Litleo en niet voor haar. Ze kreeg er een Treasure Box voor terug, dat was veel meer waard. Tenminste, er was een kans dat daar heel zeldzame items in zaten. Waarom zou Litleo dat eigenlijk weggeven? Hij kon de aanval van TM79 ook niet leren, of wel? Realiseerde hij zich hoe slecht zijn deal voor hem kon uitpakken?

Woosh! Nog een Zubat die rakelings langs Cerice schoot. Ze begon de grot toch steeds minder leuk te vinden. Ze had wel het geluk dat de Zubat allebei niks bij zich hadden gedragen, anders had ze er achteraan moeten draven om te zien of het de TM was. Nu kon ze op haar gemak verder zoeken. Alhoewel, ‘gemak’… Echt een pretje was het niet in de donkere grot. Zeker niet toen ze ook nog plotseling de grond voelde trillen en een soort grom hoorde. Als ze niet een beetje van haar gezond verstand over had, dan zou ze denken dat ze het voelde verplaatsen door de grond. Eigenlijk klonk dat vrij logisch. Waren er niet grote Pokémon die zich door stenen konden voortbewegen? Ohnax ofzo…?

Cerice wilde er eigenlijk niet achter komen. Ze wandelde nu al minstens een half uur door de grot – tenminste, dat zei haar gevoel haar – en ze begon steeds liever het item te willen vinden om weer terug naar Tokai te keren, ondanks dat de stad nog niet echt als haar thuis aanvoelde. Als ze haar beloning inde kon ze misschien de items ruilen voor geld en van het geld een huisje kopen…

Goede hoop stroomde door haar en precies op dat moment zag ze iets glimmen vanuit haar ooghoek. Direct wendde ze haar blik in de richting van het voorwerp en scheen ze met haar staart bij, om tot de conclusie te komen dat het inderdaad de TM was. Victorie! Vlug huppelde ze er op af om het met haar bek op te pakken, maar ze werd onaangenaam verrast toen een andere Pokémon het al beet pakte. Een Geodude had zijn stenen handen om het item geklemd en keek haar met een kwade frons aan. Ze knipperde enkele keren met haar ogen voor ze zich realiseerde wat dit inhield. Het item was nu in het bezit van een andere Pokémon. Wel, dan moest ze maar wat moeite doen om het terug te krijgen. Geen probleem! Met vragen bereikte je al heel veel. “Meneer, mag ik die TM hebben? U kunt de aanval toch niet leren.” Geodude bromde op boze toon, maar dit ontging Cerice volledig. Dat hij zich van haar wegdraaide merkte ze echter wel op. “Meneer, ik vroeg iets!” riep ze hem geschrokken na, maar hij wilde er niets van horen. Nu werd het schaapje ongeduldig. Ze had Litleo beloofd dat ze de TM terug zou halen, dus daar zou ze voor zorgen ook. Ze zette een paar stappen en ging recht voor de Geodude staan, wie haar alleen maar bozer aankeek. Ze vroeg zich af of hij misschien stom was, want hij zei zelfs nu niks. Oké, misschien was er maar één oplossing over. Geweld. Diep haalde Cerice adem, want ze hield helemaal niet van geweld. Toch liet ze haar gehele staart wit oplichten, klaar om een Iron Tail aanval uit te voeren. Ze wilde opnieuw op de Geodude af lopen en hem met de aanval raken toen de grot opnieuw begon te schudden. Uit het niets brak het steen van de ondergrond open en schoot er een ketting van enorme stenen vlak voor Cerice langs. Ze dook zo ver mogelijk in haar zachte wol in de hoop dat dat haar zou beschermen en wachtte angstig tot de Ohnax voorbij was. Toen ze haar ogen opende, viel haar iets op. Behalve dat er nu een grote puinhoop aan stenen lag, was er ook iets wat er niet meer was. De Geodude was nergens te bekennen. Cerice checkte nog de stenen in de omgeving, verwachtend dat een van hen de Geodude bleek te zijn, maar hij was er echt niet meer. De TM lag iets verderop. Was hij misschien door de Ohnax geraakt en had hij van schrik de TM laten vallen…? Ze besloot een gegeven Ponyta niet in de bek te kijken en raapte het voorwerp met haar eigen bek op. Ze zorgde er voor dat ze niet in het gat van de stenen slang viel en maakte toen dat ze weg kwam uit de grot. Het was haar gewoon gelukt! Ze had de TM! Nu snel terug naar Litleo en hem het voorwerp overhandigen, dan kon zij haar beloning in ontvangst nemen. Ze keek er nu al naar uit!