Good mythical morning.

Een sneeuwwitte envelop, compleet met postzegels en een in zeer klein handschrift neergekrabbeld adres, wankelde over de straten. Of nou ja, technisch gezien was het Wattson die over de straten heen en weer zwenkte met de voor hem nogal grote brief in zijn voorpootjes, maar dat zagen de voorbijgangers niet. Het was erg lastig voor de kleine Joltik om rechtdoor te blijven lopen omdat het stuk papier alle kanten op zwenkte en hij steeds enkele haastige stappen opzij moest doen om ervoor te zorgen dat hij en de brief in evenwicht zouden blijven en niet op de grond vielen. Met een gezichtsuitdrukking die zijn uiterste concentratie weergaf, trippelde Wattson verder. Hij was niet gewend om op twee pootjes te staan behalve als hij iets met zijn voorpoten moest doen, en als hij dat moest doen, zat hij, of stond hij in ieder geval stil.

Stuur een berichtje zodra je aangekomen bent, had zijn moeder hem gezegd. Het had Wattson een kleine moeite geleken, maar blijkbaar verkochten ze in Tokai geen briefpapier in kleine formaten, en waren de scharen ook veel te groot om een vel in kleinere stukken te knippen. Bovendien was de jonge Joltik erachter gekomen dat hij geen idee had waar het postkantoor was en was hij daardoor gedwongen gewoon maar op pad te gaan en te hopen dat hij het gebouw tegen het lijf zou lopen. Tot nu was dat echter nog niet gebeurd, en Wattson begon het gevoel te krijgen dat het binnenkort niet gebeuren zou ook. Op het Town Plaza hield hij stil, zoveel mogelijk uit de buurt blijvend van de rondlopende Pokémon zodat die zijn brief niet vies zouden maken door er per ongeluk op te stappen. Vertwijfeld maar hoopvol keek de Joltik om zich heen, zoekend naar het gebouw waar hij zijn veel te grote, veel te zware brief af kon leveren. Toen dat ook niets opleverde, besloot hij het anders aan te pakken. Zijn brief zo goed mogelijk boven zijn hoofd balancerend, wankelde Wattson op de dichtstbijzijnde niet-bewegende Pokémon af. "Hallo!" Begon hij vrolijk, niet doorhebbend dat de horizontaal liggende brief hem helemaal uit het zicht ontnam voor wie van boven naar hem keek. "Ik ben Wattson!—" zijn moeder had hem verteld had het heel onbeleefd was om je niet eerst voor te stellen als je iemand aansprak, en hij wilde niet onbeleefd zijn, "—Weet jij waar het postkantoor is?"