Looking for Luck {Missie}

Opgewekt trippelde Nala richting Azure Cove, het was een paar dagen geleden dat ze haar laatste missie had gedaan en nu ging ze er weer een doen! Deze keer was het niet het redden van iemand, maar het vinden van een item. Oké, het was geen Rogue missie, maar het was een missie. Ze vond zichzelf nog te zwak om echt andere pokémons te bevechten. Ze zouden haar keihard uitlachen, oh, een Vulpixje van level 1. Nee, dat zou een diepte punt zijn. Ze weigerde zich belachelijk gemaakt te worden over zo iets stoms. Dus eerst ging ze maar trainen en dan kon ze alle slechte pokémons bevechten en misschien zelfs verslaan. Maar nu kon ze zich beter op haar missie concentreren. Een item vinden was een stuk moeilijker dan een pokémon. Items riepen niet om hulp of gaven aan waar ze lagen. Haar klant was een Machamp die zijn lucky gem was verloren nadat hij had moeten vluchten voor iets. De pokémon was een stuk sterker dan zij, maar hij weigerde in dungeons te gaan zonder het item. De pokémon was duidelijk erg bijgelovig en dacht dat hij zonder die lucky gem geen geluk meer zou hebben. Gewoon belachelijk! De Vulpix zuchtte en liep verder over het zand. Het strand was niet haar favoriete plek als vuurpokémon, maar zolang ze uit de buurt van het water bleef was het wel prettig lopen. Het zand brandde onder haar poten, maar ze voelde het niet. Voor Nala was de hitte juist aangenaam. De vuurvos sloot haar ogen voor een moment en liet de zeebries over haar vacht strijken. Naar het strand zou ze nooit uit zichzelf gaan, maar nu kon ze er wel even van genieten. Goed, de Machamp had gezegd dat hij het item ergens bij rotsen was verloren. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, de Azure Cove stond vol van rotsen. Nala zuchtte en keek om zich heen, misschien kon een van de lokale pokémon wel helpen. Een Wailmer lag te dommelen in de golven, niet te ver weg van de kust. De Vulpix trippelde dichterbij en kuchte. De pokémon keek op en zwom een beetje dichterbij. “Meneer, heeft u misschien een lucky gem gezien?” vroeg Nala zo beleefd als ze kon. De waterpokémon was even stil en reageerde toen loom. “Verderop is er een gezien tussen een stel rotsen, maar daar moet je heen zwemmen.” Nala wachtte even, misschien kwam er meer, maar toen de Wailmer weer verder ging slapen besloot ze maar in de richting te lopen die hij met zijn vin had aangewezen. Great, nu moest ze ook nog gaan zwemmen.
Nala tuurde over het water, verderop was een heel rotsenbouwwerk en er was een duidelijke glinstering te zien. Dat moest de lucky gem zijn! De Vulpix keek nog even of er een andere weg naar de rotsen was, maar het enige wat ermee in contact kwam was blauwe zee. De vos zuchtte diep en zette de eerste stappen in het water. Al snel was Nala tot het punt gekomen waar ze niet meer kon staan en moest zwemmen. Trappelend zwom de Vulpix richting rotsen, ze had leren zwemmen omdat haar ouders niet wilden dat ze op een ongelukkige dag in het water viel en zou verdrinken. Stel je voor, hun grote trots, in één keer weg! Ze had de lessen nooit leuk gevonden, maar in elk geval kon ze wel zwemmen. Hoewel.. de rotsen waren toch verder weg dan ze in eerste instantie had gedacht. Krachtig door zwemmend ging de Vulpix verder, de kant leek niet dichterbij te komen. Het water naast haar begon opeens te bewegen. Een pokémon kwam boven water! Een schaduw viel over de Vulpix en niet veel later klonk er een stem. “Wat ben je aan het doen, schat?” Een Lapras keek de zwemmende vuurpokémon met vriendelijke ogen aan. “Ik. Moet. Iets. Halen.” Reageerde Nala met kleine pauzes tussen de woorden. “Maar is de stroming niet een beetje sterk?” bezorgd keek de Lapras de kleinere pokémon aan. “Ik. Moet het. Halen,” herhaalde Nala terwijl ze haar best deed geen zeewater in haar bek te krijgen. “Ik draag je wel schat.” En voor ze het wist zat de Vulpix op het grote schild van de zeepokémon. “Be.. Bedankt,” bracht ze wat verbaast uit. “Graag gedaan schat, ik doe dit soort dingen graag,” was het vrolijke antwoord van de blauwe pokémon. “Ik vind het zo vreselijk als iemand dreigt te verdrinken, dus waar moet je heen?” Nala keek even om zich heen, nu had ze weer een goed zicht. “Ehm.. ik denk daarheen,” zei ze toen ze de rotsen weer in beeld kreeg. “Oké, dan gaan we daar heen,” kwam er van de Lapras.
Even later liep Nala over de rotsen, nu moest ze alleen nog dat ding vinden en kon ze weg van deze plek. De Vulpix rilde even, het water was koud geweest. Gelukkig werkte de warmte vanuit haarzelf snel en al snel was haar vacht aan het drogen. Ze was bijna bij de plek waar de glinstering was geweest, nog de steen op klimmen en de hoek om en.. daar lag het! Opgelucht pakte Nala het ding op met haar bek en stopte het in haar doorweekte tas. Gelukkig had er niks van waarde in gezeten, alleen haar badge en een snack. Ze liep weer terug naar de Lapras die zo lief was geweest aan te bieden haar weer naar de kant te brengen. “Heb je gevonden wat je zocht schat?” Nala knikte en zuchtte, wat was vandaag toch een vermoeiende dag. “Bedankt voor het brengen naar de kant,” bedankte de vos zich toen ze weer op de rug van de pokémon zat. “Ach schat, ik zeg toch dit doe ik graag, je hoeft me echt niet te bedanken,” kwam de vriendelijke reactie van de Lapras. “Nee, maar echt, pokémon zoals u zorgen voor en betere wereld,” mompelde Nala met haar blik op de kant. Glimlachend keek de waterpokémon om. “De wereld is al een prachtige plek kind, we vergeten dat alleen soms,” was het zachte antwoord van de Lapras. Nala glimlachte ook als reactie en ging liggen, missie voltooid! Nu alleen nog terug naar de stad.