I Know Places [+Ethan]

Zijn goudgele ogen gleden over de vele verschillende pokémon die hij langs zag lopen, terwijl hij op een stenen muurtje naast het weggetje zat. Eliott had vandaag niet echt iets op de planning staan en was daarom in Kasai gebleven – het was immers het enige dorpje waar hij momenteel terecht kon. Tokai zou wellicht een doodvonnis voor hem zijn, zelfs al had hij zelf niks tegen de pokémon in dat gebied en kon hij de rest makkelijk voorliegen dat hij daar vandaan kwam. Ondanks dat had hij ervoor gekozen om in hartje Kasai te blijven, waar hij af en toe ook zijn rustplaats vond in zijn eigen ‘woning’, al kwam de Mankey er niet vaak. Hij was of erop uit om boeven in te rekenen of hij kon simpelweg niet op zijn kont blijven zitten. Zoals nu. Eliott vond het bekijken van de vele gezichten maar niks. De meesten kwamen hem hier niet eens bekend voor en dat terwijl hij toch vaak een praatje maakte met iemand, zodat hij zich niet hoefde te vervelen.

Het was toen dat hij een semi-bekend gezicht in de buurt zag. Zijn goudgele kijkers bleven erop hangen en het leek allemaal even in slowmotion voorbij te gaan. Kende hij die pokémon niet? Heel goed zelfs! De Mankey sprong op van het muurtje en stapte resoluut op de bekende in kwestie af. “Hey, Ethan!” riep hij naar de Luxio. “Lang niet gezien! Hoe is het?”