Remember our promise

Eliott snoof de frisse lucht van de zee op, genietend van dat vrije gevoel die hij erdoor kreeg. Nog nooit had hij een voet op een boot gezet, noch de drang gehad om daadwerkelijk een piraat te worden, maar toch had hij voor heel even het gevoel er één te zijn wanneer hij zich op de Azure Cove begaf. Sure, het was gevaarlijk op dit soort terreinen. Hij kon zomaar een Dungeon inlopen en de weg kwijtraken. Eliott wist echter beter dan dat; hij had namelijk al een portie van die gevaren gehad en was hoe dan ook altijd teruggekeerd naar zijn woonplek. Kasai lag niet ver bij Azure Cove vandaan en was daarom perfect geweest voor een relaxende wandeling. Waar hij normaal gesproken het gevaar opzocht door een crimineel in te rekenen, had hij er vandaag voor besloten om eens wat rust te nemen. Geld had hij al redelijk wat bij elkaar gespaard, dus daar hoefde hij zich voorlopig geen zorgen over te maken. Eten had hij deze week in ieder geval in overvloed.

De Mankey keek op toen hij het silhouet van een pokémon in de verte zag. De gele kleur die hij wist op te merken, deed hem sterk denken aan een Pikachu. Nieuwsgierig begaf hij zich richting de vreemdeling – alleen om erachter te komen dat het daadwerkelijk om die pokémon draaide. Eliott deed zodanig stappen dichterbij, dat hij de woorden opving die gesproken werden. Minato? Had hij het tegen iets in het water of mompelde die gek in zichzelf? Het aapje besloot er niet lang over na te denken en stapte zonder aarzelen op de vreemdeling af. “Yo!” groette hij, al was het meer een gewoonte dan echt uit beleefdheid. “Geen idee wie die Minato is, maar zo lopen pruilen heeft denk ik geen nut,” vervolgde hij kalmpjes verder, alsof hij net niet had staan afluisteren. Nee, dat deed hij niet. Dat deden alleen slechte pokémon en dat was hij niet. Eliott oogde voor een moment de groene sjaal die de Pikachu om zijn nek had, maar stelde er geen vragen over. Zo bijzonder was het immers niet voor pokémon om een accessoire te dragen. “Wat heeft jou hier gebracht?”

Eliott keek fronsend naar de Pikachu toen deze wat begon te mompelen en zijn oren verder liet zakken. Well, dat was compleet het tegenovergestelde van wat hij gepland had. De Mankey wreef ongemakkelijk met zijn poot achter zijn hoofd, waarna hij een nieuw onderwerp besloot aan te knopen. Dit scheen al wat beter te gaan, maar Eliott vroeg zich af of het gesprek wel van harte werd voortgezet. “Ik? Ik kom hier altijd om te relaxen,” reageerde hij wat vrolijker dan de Pikachu. “Je zou kunnen zeggen dat ik om dezelfde rede hier ben, dus.” Of ze echt specifiek dezelfde rede hadden? Nope. Eliott was zich er al van bewust dat de gele muis iets had meegemaakt en dat waarschijnlijk probeerde te vergeten hier. Hij was naïef soms, maar niet dom. “Eliott,” vervolgde hij toen. Nieuwsgierig als hij was, koos hij ervoor om zich buiten de Pikachu zijn zaken te houden. Zijn goudgele ogen richtten zich nu ook op het water, hoewel hij zijn blik hooghield, in tegenstelling tot de vreemdeling. “Soms kom ik hierheen om advies te vragen. Meestal ga ik hier ook weer weg met een antwoord.” Yeah, Eliott had ook veel meegemaakt, al zag hij er misschien niet zo naar uit. Als wees kwam het echter vrij vaak voor dat je voor de leeuwen werd geworpen.