Echo

Naam: Echo
Pokémon soort: Houndour
Type: Fire // Dark
Leeftijd: 12
Geslacht: Female
Woonplaats: Tokai
Job: Rogue
Level: 10
Aanvallen: {Leer} | {Ember} | {Howl} | {Smog}


Echo heeft een zachte, pikzwarte vacht zonder ongeregeldheden, waar ze bijzonder trots op is. Zand en ander vuil weert ze dan ook als de pest. Het enige ‘litteken’ dat ze heeft, is een grote kras op het eerste ‘bot’ op haar rug.


Trots. Onhandig. All bark, no bite. Dat is hoe je Echo het best kan omschrijven. Opgegroeid met de meest fantastische verhalen over een van haar groot, groot, groot ouders, heeft Echo het gevoel dat ze grote schoenen heeft om te vullen. Ze wil even geliefd – of gehaat, daar is ze nog niet zeker van – worden als haar groot, groot, grootmoeder. Net als haar ouders, is Echo enorm trots op haar prachtige vacht. Iedereen die haar ook maar aan probeert te raken met zijn vieze poten, is in haar ogen zo goed als dood. Dat ze al moeite heeft om niet over haar eigen poten te struikelen, wil haar echter niet helpen in haar queeste om haar vacht schoon te houden. Ze heeft een grote mond, maar als het puntje bij paaltje komt, is ze vaak een regelrechte angsthaas.


Echo was de jongste van het nest, het laatste ei dat uit kwam. Alhoewel ze nauwelijks jonger was dan haar oudere broer – meer dan een uur of twee was het niet – werd ze altijd vertroeteld. Behalve dat ze de jongste was, was ze ook de kleinste. Ze was het kleine zusje, waar iedereen om de een of andere reden altijd wel medelijden mee had. Ze vertroetelden haar, en Echo hield er van. Ze hoefde maar een pruillipje te trekken, of ze werd al op haar wenken bediend. Vooral haar ouders vertroetelden Echo. Ze was hun trots. Waar hun andere kinderen de avonturiers waren, de Pokémon die de nieuwe generatie Explorers en Rescuers aankondigden, was Echo het prijskind. Het voorbeeldige kind dat liet zien hoe perfect hun familie was.

Echo voelde zich perfect. Ze had geen enkele ambitie om hetzelfde te doen als haar broers en zussen. Sterker nog, ze verachtte het. Het was niets voor haar. Waarom zou een prachtig wezen zoals zij haar handen vuil maken aan het redden van andere Pokémon? Ze konden zichzelf toch prima redden? Ze kon het maar niet begrijpen. Nee, het werd zelfs erger, Pokémon begonnen haar broers en zussen meer te bewonderen dan haar. Ze werd langzaam aan verdrongen naar de achtergrond. Haar familieleden waren zogenaamd ‘helden’. Ze snapte het niet. Hoe konden ze iemand bewonderen die elke dag door de modder rolde voor, ja, voor wat eigenlijk? Voor een schouderklopje? Ze voelde zich zo… zo… jaloers? Was dat het woord? Ze wilde haar aandacht terug. Ze zou bewijzen dat er niets aan was, aan dat hele helden gedoe. Ze zou er zelfs nog een schepje bovenop doen. Ze zou een Rogue worden.

• Alhoewel Echo een Rogue wil zijn, heeft ze geen flauw idee hoe ze tegen wie dan ook zou moeten vechten.