A Tale of Two Towns

“Iedereen weet dat vriendschap ver te zoeken is tussen Kasai en Tokai, maar hoe het is gekomen? Hmm... Voor ons is het gewoon zo’n dingetje dat al zo lang normaal is, dat Pokémon er niet eens meer over nadenken. Ik zal je vertellen wat ik er over weet."


"Het is misschien een tikkeltje moeilijk voor te stellen, maar lang, lang voordat het incident plaats vond, waren Kasai en Tokai de twee beste vrienden. Ze waren onafscheidelijk. Overal waar Tokai ging was Kasai. Als Kasai van een brug af sprong, dan sprong Tokai er achteraan. Veel hechter dan die twee kon haast niet. Hoe een stad van een brug af kan springen, vraag je? Dat kan niet, natuurlijk. Alleen waren Kasai en Tokai oorspronkelijk geen steden. Het waren Pokémon. Twee van de belangrijkste Pokémon in de geschiedenis van Kyushu, als je het mij vraagt. Waarom? Wel, dat zal ik je vertellen.

Het begon met de Mystery Dungeons. Niemand weet hoe ze zijn ontstaan of waarom ze zijn ontstaan, maar wat we wel weten, is dat het begon met een vreemde, rode gloed aan de hemel. Het was destijds niets waar Pokémon zich druk om maakten. Het duurde echter niet lang, of deze gloed veranderde in wat ze de 'De Rode Golf' noemden. Wat het ook mocht zijn geweest, niemand durfde Kyushu nog in te gaan na deze Rode Golf. Pokémon waren waarschijnlijk nog banger voor de geruchten over Kyushu dan voor het betreden van Kyushu zelf. Stormen raasden over Kyushu heen. Pokémon die er naar binnen gingen raakten vermist. Verminkt. Erger. Eeuwen lang durfde niemand zich er nog in te begeven. Iemand die destijds nog voet durfde te zetten in Kyushu was óf enorm dapper, óf enorm dom.

Kasai de Sylveon en Tokai de Tyranitar waren de eerste twee Pokémon die heelhuids uit Kyushu terug kwamen. Trots liet Kasai aan iedereen die hij maar kende zien wat ze gevonden haddden. Ze hadden schatten gevonden. Kostbare voorwerpen, nog van voor De Rode Golf. Het was geluk, dat was wat de andere Pokémon er van dachten. Dat, of de twee Pokémon logen. Kyushu was vernietigd door de rode golf. Het was onmogelijk om er wat dan ook te vinden, of het nou Pokémon of voorwerpen waren. Niemand was ooit levend teruggekeerd uit Kyushu. De twee Pokémon, dapper, of dom, als ze waren, wilden bewijzen dat het geen geluk was. Keer op keer gingen ze terug Kyushu in, om telkens terug te keren met meer bewijs dat Kyushu niet verloren was. Ze beweerden dat Kyushu nog steeds daar was, maar dat je moest weten waar je moest zoeken. Alhoewel Kyushu nog steeds gevaarlijk was, was het geen woesternij. Nee, Kyushu was bezaaid met Dungeons, zoals ze het noemden. Het maakte echter niet uit hoe veel bewijs ze verzamelden, niemand geloofde ze, totdat ze terugkeerden met iets bijzonders. Ze keerden terug met een van de vermiste Pokémon.

Alhoewel de andere Pokémon nog steeds sceptisch waren, voelde het voor de twee Pokémon als een doorbraak. Ze hadden eindelijk iemand die ze geloofde, al was het maar de Pokémon die ze gered hadden. Kasai en Tokai glunderden van opwinding. Als er één vermiste Pokémon was, dan moesten er meer zijn. Het was nog steeds mogelijk om in Kyushu te overleven. Nee, ze konden er zelfs meer dan overleven. Ze konden Kyushu herstellen. Ze konden er weer het paradijs van maken dat het ooit was geweest. "We kunnen Kyushu weer herstellen!" bracht Kasai uit. "We kunnen Pokémon weer in Kyushu laten leven!" brulde Tokai. Het was meer dan een moment van euforie. Het was een belofte. Een belofte die werd verzegeld door een derde Pokémon die samen met hun Kyushu binnen durfden te gaan. Het was hun dierbare, als eerst geredde Pokémon; Fuchi de Lilligant.

Een klein kamp was waar het mee begon. Een plek waar ze uit konden rusten terwijl ze probeerden om meer Pokémon te vinden. Een plek waar geredde Pokémon konden uitrusten. Waar ze langzaam weer tot leven schenen te komen, dankzij de helende handen van Fuchi. De schuilplaats was op dat moment de enige veilige plek in een zee van gevaar. Het was hun thuis. Hoe vaak het duo ook de Mystery Dungeons in gingen, ze keerden altijd weer veilig terug. Ze waren helden. Met elke dag leek hun kleine kampje  te groeien, tot het veranderde in meer dan ze ooit hadden durven dromen; het werd het begin van wat wij nu als Kyushu kennen.

Alhoewel het een Team was, werd het met de dag duidelijker dat de Sylveon en de Tyranitar andere prioriteiten hadden. Waar Tokai elke dag de Dungeon in ging om te zoeken naar meer overlevenden, gaf Kasai meer om de kostbare schatten. Dat was op zich geen probleem, tot ze op andere plekken wilden zoeken. Dat was waar het probleem zat. Ze hadden beide andere doelen, maar konden slechts één van de doelen bereiken, omdat de Dungeons nog steeds te gevaarlijk waren om alleen te betreden. De twee bleven nog een tijd samen werken, tot ze gezamenlijk besloten dat het beter was om hun eigen weg te volgen. Tokai stichtte een tweede dorp, waar hij zich samen met Fuchi focuste op het redden van de overige vermiste Pokémon, terwijl Kasai door ging met het zoeken van schatten.

Ondanks de verschillen, waren er nooit problemen tussen de twee dorpen. De vriendschap tussen de twee leiders was zelfs sterker dan ooit. Het leek alsof hun droom daadwerkelijk uit was gekomen; ze hadden Kyushu weten te herstellen. Ze hadden echter te vroeg gejuicht. Van de ene dag op de andere dag leek alles te zijn veranderd. Fuchi was de eerste die het had gezien. Een rode, onheilspellende gloed. De geschiedenis leek zichzelf te herhalen. Vastberaden om er voor te zorgen dat het deze keer anders zou gaan, besloten de twee dorpsleiders om voor een laatste keer samen er op uit te gaan. Fuchi wilde mee, maar de twee Pokémon verboden het haar om mee te gaan. Het was niet haar taak om terug de Dungeons in te gaan. Het was haar taak om te zorgen voor de Pokémon die ze achter lieten. Ze was jaloers, woedend, razend, maar had geen keuze. Als Kasai en Tokai iets wilden, dan was daar niet tegenin te gaan. Ze bleef achter.

Nadat de twee Pokémon waren vertrokken, duurde het niet lang voordat de rode gloed weer verdwenen was. Gretig wachtten de bewoners van Kyushu op de terugkeer van de twee helden, om enkel teleurgesteld te worden. Er was iets mis gegaan. Hoe lang ze ook wachtten, Kasai en Tokai keerden niet terug. Pokémon uit beide dorpen deden iets wat ze voorheen nog nooit gedaan hadden. Ze verdeelden zichzelf in teams, waarna velen voor het eerst sinds ze gered waren terug de Mystery Dungeon in gingen, in een poging hun leiders te vinden, maar het mocht geen baat hebben. Ze waren onvindbaar. De hechte band tussen de twee dorpen werd in één klap verbroken. Ze begonnen elkaar te beschuldigden van de verdwijning. Het kwam door Kasai dat ze weg waren, hij neusde teveel rond in het verleden. Hij had vast iets gedaan waardoor de rode gloed weer was verschenen. Nee, het kwam door Tokai dat ze verdwenen waren. Hij hield zich teveel bezig met de toekomst, zonder terug te kijken naar het verleden. Hij had vast iets gedaan waardoor de rode gloed was teruggekeerd. Verwijten, meer was er niet nodig om de ruzie te beginnen die nu nog steeds bezig is."

"Veel meer valt er niet over te zeggen. Alhoewel weinig Pokémon zich herinneren waarom de ruzie ontstaan is, kan ik je er aan verzekeren dat het hierdoor gekomen is. Welke van de twee gelijk had? Heh. Het zijn meestal de winnaars die de geschiedenis schrijven, maar wie in dit geval de winnaar was? Tja, wie zal het zeggen?"

---