Give me some luck

Hij zat in de put. Nee, niet figuurlijk, dat was haast niet mogelijk voor een vreselijk optimistisch en onverstoorbaar ding als Wattson; hij zat in de put, die ene waarover hij de bewoners van Tokai had horen fluisteren dat hij geluk bracht. Maar wie bracht geluk? Of was het een wat? En waarom deed datgene het dan? Of was er helemaal niets, was het gewoon de put die geluk bracht? Zoveel vragen waar hij antwoord op wilde, zoveel Pokémon die vertelden dat zij hem er niet mee  zouden kunnen helpen. Maar hij was zo nieuwsgierig, hij moest het weten! De jonge Joltik had de eerste de beste Pokémon aangesproken die het weer over de put had gehad, en die gevraagd waar hij dit wonderding kon vinden. De Pokémon had eerst verward naar de grond gestaard, alsof de stenen tegen hem gepraat had, maar had uiteindelijk de piepkleine Wattson in het oog gekregen en fronsend verteld waar hij moest zijn. Zo snel als zijn korte pootjes hem konden laten gaan, was hij vertrokken.
En hier zat hij dan. In de put. Het was donkerder, muffer, maar vooral mossiger dan hij verwacht had. Maar misschien, fantaseerde de jonge Pokémon terwijl zijn oogjes zich in nieuw gevonden verwondering vergrootten, was het wel zo donker in de put omdat datgene dat het geluk bracht niet tegen het licht kon. En misschien was het dan ook wel zo muffig omdat.. Omdat als datgene niet tegen fel licht kon, het niet buiten de put kon komen omdat de zon buiten scheen, en dat hij zijn hele leven op de bodem van de put moest spenderen! Ja, dat moest het zijn! Wattson wilde net een ferme knik geven om zijn eigen gedachten voor niemand in het bijzonder kracht bij te zetten, toen het gerinkel van een muntstuk zijn oren bereikte. Meteen drukte hij zich tegen de wand van de put, zich goed vastgrijpend aan het mos dat de stenen overdekte. Een flits van goud, zo snel dat zijn ogen het bijna niet registreerden, zoefde met zijn door de val gewonnen snelheid aan hem voorbij en verdween in de duisternis onder hem. Een munt. En waar de munten heen gingen, daar wilde hij ook heen: helemaal naar beneden, om te kijken wat zich daar bevond. Behoedzaam draaide Wattson zich zo dat hij naar de cirkel van licht kon kijken die de opening van de put aangaf. Hij was al zeker tien, misschien zelfs vijftien, meter afgedaald, maar het einde was nog steeds niet in zicht. Niet dat hij zich tegen zou laten houden, hij zou dit mysterie ontrafelen! Net op het moment dat hij zich om wilde draaien zodat hij de daad bij het woord kon voegen, verscheen er de omtrek van een hoofd aan de rand van de put. Oh, wie was dat? Nieuwsgierig bleef Wattson hangen hoe hij hing, doodstil. Dat lukte echter niet meer toen de Pokémon plots iets in de put schreeuwde, waardoor de kleine Joltik een schrikbeweging maakte en daarbij een zachte "Aah!" liet horen. Zijn uitroep werd weerkaatst op de wanden van de put en leek steeds iets zachter naar boven te stuiteren. Toen de onbekende Pokémon weer van zich liet horen, was Wattson beter voorbereid en kon hij zich ook echt op de betekenis van de woorden concentreren. Eén echo was al meer dan genoeg? Bedoelde ze, want hij nam aan dat de stem die hij gehoord had een meisjesstem was, dat de put niet meerdere keren mocht echoën? Wattson was verward. Maar dat kon een put toch niet? Die echoden toch altijd meerdere keren? "Ik snap het niet!" Riep hij terug, de verwarring duidelijk in zijn stem te horen. De tranen van frustratie dreigden al bijna in zijn ogen te springen, maar hij hield ze binnen. Hij was stoer, hield hij zichzelf voor, hij was stoer!

Hope you don't mind!

In eerste instantie kreeg hij geen antwoord. Het leek zelfs wel alsof degene die geroepen had weggevlucht was, want Wattson zag de contouren van een Pokémon die hij eerder nog wel had kunnen ontwaren plots niet meer. Was.. Was de onbekende gewoon weg gegaan? Een sippe uitdrukking verscheen op het gelaat van de jonge Joltik. Maar waarom, hij had toch niets fout gedaan? Dat kon het niet zijn. Aarzelend bleef Wattson voor enkele seconden stil, wachtend op enig teken van leven. Toen hij na een tijdje nog niets hoorde, begon hij zich toch wel zorgen te maken. In zijn hoofd konden de gekste dingen gebeurd zijn: misschien was de Pokémon wel weg geteleporteerd, of had een boosaardig iemand haar wel ontvoerd. Bij de gedachte dat hij iets moest doen, vormde zich een toch wat angstig fronsje op het voorhoofd van het jonge wezentje. Ja, hij was een Rescuer geworden met de volle overtuiging dat hij Pokémon wilde redden, maar dat hij daarvoor misschien enge, gemene Pokémon moest confronteren was nog niet tot hem doorgedrongen. Hij ademde even diep in om de moed te verzamelen. "Ben je daar nog?" Oké, het was dan niet de hulp die de Pokémon misschien wel nodig had, maar het was een begin.

De stem van eerder klonk een tweede keer op en bracht een nog grotere verwarring teweeg bij Wattson. Putbewoner? Of er leuke wensen voorbijgekomen waren? De vraagtekens namen bijna een fysieke vorm aan boven zijn kopje. "Ik ben geen putbewoner, ik ben Wattson!" Riep hij terug, terwijl zijn pootjes zich onbewust nog steviger in het mos vastgrepen. Hij had geen flauw idee wat er aan de hand was. Dat hij zelf ook op zoek was naar antwoorden over hetgeen dat in de put zat, was hij al helemaal vergeten; zijn kinderbrein werd teveel gevuld met raadsels.

Sorry voor de laatheid! ;n;